گیاهان دارویی، هزاران سال است که برای بهبود و درمان بیماریهای مختلف مورد استفاده بشر قرار گرفته‌اند.
گیاهان دارویی (Medicinal plants ) گیاهانی هستند که یک یا برخی از اندام‌های آنها حاوی مادهٔ مؤثره است.
این ماده که کمتر از ۱٪ وزن خشک گیاه را تشکیل می‌دهد، دارای خواص دارویی مؤثر بر موجودات زنده است.
بشر اولیه نیز مانند بسیاری از حیوانات با تکیه بر غریزه بقاء، گیاهان و عناصر طبیعی را برای تغدیه و درمان خود به خدمت گرفته اند.
رفته رفته تجربیات بشر به شکل‌گیری طب گیاهی منجر شد و به تدریج به پایه و اساسی برای پزشکی و مدرن مبدل شد.
شاید ریشه دار بودن پدیده گیاهان دارویی در غرایز نوع بشر عمده‌ترین دلیل محبوب بودن گیاهان دارویی حتی در قرن بیست و یکم باشد.
برهمین اساس هنوز هم مردم در سراسر جهان و به تناسب فرهنگ و جغرافیای خود گیاهان دارویی را مورد استفاد قرار می‌دهند.
بااین وجود، جالب است که هنوزهم بسیاری از انواع گیاهان دارویی، برای بسیاری از مردم ناشناخته هستند یا به سادگی در دسترس نیستند.
در ایران حدود ۸۰۰۰ گونه گیاهان داروییموجود است که از این تعداد ۲۳۰۰ گونه جزء گیاهان معطر و دارویی هستند.
همچنین از این تعداد ۴۵۰ گونه در عطاری‌های ایران به فروش می‌رسد.
بر اساس تحقیقی در دانشگاه علوم پزشکی تهران در مورد شایعترین گیاهان دارویی خریداری شده از عطاری‌های تهران در سال ۱۳۸۷ شایعترین گیاهان دارویی خریداری شده از عطاران به ترتیب عبارتند از:
- در فصل بهار به ترتیب، گل گاو زبان ایرانی، سنبل الطیب، خاکشیر، بنفشه
- در فصل تابستان به ترتیب: خاکشیر، کاسنی، شاه تره، تخم شربتی
- در فصل پاییز، به ترتیب: آویشن، پنیرک، گل ختمی، بنفشه
- در فصل زمستان به ترتیب: دارچین، زنجبیل، چهارگل (ترکیبی از نیلوفر، پونه، گل ختمی، سپستان، پرسیاوشان، عناب و گل بنفشه) و آویشن بوده‌است.
گیاهان دارویی
شناخت گیاهان دارویی مورد استفادهٔ مصریان قدیم از روی پاپیروس‌های مقدس مانند «پاپیروس اسمیت» از آنان به جای مانده‌است.
مصریان تقریباً از همهٔ قسمت‌های گیاهان دارویی استفاده می‌کردند و طب بابل بر روی الواح کوچکی با خط میخی به ثبت رسیده است.
عناصری که آنها بکار می‌بردند اساساً ریشهٔ در گیاهان دارویی داشته‌است.
در دستورهای بابلی‌ها برخلاف مصریان وزن و اندازه ذکر نشده و در متون هند قدیم گیاهان طبی به دو گروه تقسیم می‌شوند.
گروه اول یا به‌عنوان مسهل، قی‌آور یا ملین به کار می‌روند یا باعث ترشح بینی می‌شوند و گروه دیگر مسکّن هستند.
در کنار طب سوزنی که در چین اختراع شده، مهمترین قسمت طب سنتی چین علم داروهای گیاهی بوده‌است.
یک رسالهٔ داروسازی به نام پن تسائو کانگ مو (Pen Ts’ao Kang Mu) در سال ۱۵۹۷ تکمیل و منتشر شد.
این رساله ۸۱۶۰ نسخه دارد که بر ۱۸۷۱ ماده که عموماً ریشهٔ گیاهی دارند متکی است.
گیاه‌شناسی در ایران قبل از اسلام نیز سابقهٔ طولانی داشت. در اوستا بارها از «اورورو بیشه زو» (گیاه درمانی) ستایش شده‌است.
همچنین واژهٔ “اورورو” دراوستا به معنی گیاه فرشته نگهبان امرتات (امرداد) آمده‌است که خود یکی از امشاسپندان و کمال جاودانگی است.
پزشکان ایرانی از صدها نوع از گیاهان دارویی و رستنیِ درمان‌بخش آگاه بودند و آنها را مقدس می‌شمردند.
مقدس‌ترین این گیاهان دارویی ۳۰ نوع بود که نمادی از نام روزهای سی‌گانهٔ یک ماه بود.
به‌طور مثال نام روز آذر که نماد گیاهی آن در اوستا «اثرگون» نام دارد و آن نوعی گل همیشه بهار است که دم کردهٔ آن محرک سلسله اعصاب و مفید برای رفع خستگی است.
نام «دارو» نیز از ریشه واژه ایرانی «دار» به معنی درخت است و در زبان پهلوی به «داروگ» تغییر شکل یافته و واژه انگلیسی و فرانسه «drug» از همین ریشه فارسی ساخته شده‌اند.
در طب یونانی نیز دمنوش کاربرد داشته‌است. بقراط (۴۶۰–۳۷۷ قبل از تاریخ) ارتباط میان شکل گیاهان و بیماریهای قابل درمان توسط آنها به نام تئوری امضاها را مطرح کرد.
بر اساس این نظریه می‌گوید این خود طبیعت است که به ما قدرت درمانی گیاهان دارویی را نشان می‌دهد.
به همین علت بود که ساقهٔ زرد رنگ ریوند علیه بیماری زردی و میوه و گل قرمز انار علیه خونریزی بکار می‌رفت.
جالینوس (۱۲۹–۲۰۰ میلادی) پزشک یونانی تجربیات خود را در یازده جلد کتاب ثبت کرد.
او داروهای گیاهی را به چند گروه تقسیم کرد و بنیانگذار شاخهٔ خاصی از طب به نام «جالینوسی» (علم مواد دارویی و تهیهٔ آنها) بود.
در قرن اول میلادی، کتاب د ماتریا مدیکا را دیوسکوریدوس، پزشک ارتش نرون تدوین کرد، که از نخستین کارهای معتبر در مورد علم گیاه‌درمانی است.
دیوسکوریدوس که اساس کار خود را بر پایهٔ کار بقراط بنا نهاده بود، شکل، مشخصات و خواص بیش از ۵۰۰ گیاه را در کتاب خویش ارائه کرد که تا ۱۵۰ سال بعد به‌عنوان یک کتاب مرجع مورد استفاده قرار می‌گرفت.
در همان زمان یک طبیعی‌دان رومی به نام پلینی کتاب تاریخ طبیعی نسبتاً حجیمی را تدوین نمود که در آن به شرح گیاهان و خواص درمانی آنها پرداخت.
هفت قرن بعد، که در اروپا به قرون وسطی موسوم است، صومعه‌ها زنده نگاه‌داشتن گیاه‌درمانی را به دست گرفتند.
راهبان متون مربوط را نسخه‌برداری کردند و از آنها برای شفای بیماران استفاده کرده و مزرعه‌هایی را به پرورش این گیاهان دارویی اختصاص دادند.
آغاز کاربرد وسیع گیاهان دارویی و رونق و گسترش آن در کشورهای شرقی به‌خصوص در دورهٔ اسلام به زمانی مربوط میشود که شرق به کارها، نوشته‌ها و ترجمه‌های آثار بقراط، جالینوس و کتاب‌های دیوسکوریدوس و پلینیوس و دیگران دسترسی یافت.
پزشک نامور بوعلی سینا (سال‌های ۳۵۹ تا ۴۱۶ ه. ش) ۸۱۱ گیاهان دارویی و معدنی را در کتاب قانون همراه با اثرات آنها بر بدن انسان شرح داده‌است.
جالب اینجاست که برخی از این گیاهان دارویی ریشهٔ هندی، تبتی چینی یا کلاً شرقی داشته‌اند.
دو واقعه زمینهٔ علم گیاه‌شناسی را گسترش داد. یکی از آنها اختراع دستگاه چاپ به وسیلهٔ گوتنبرگ در سال ۱۴۵۰ میلادی و دیگری کشف آمریکا به وسیلهٔ کریستف کلمب در سال ۱۴۹۲ میلادی بود.
نتیجهٔ مستقیم این دو واقعه، چاپ تعداد زیادی از مجموعه‌های گیاهی و وارد کردن داروهای جدیدِ بسیار به اروپا بود.
پاراسلسوس دانشمند سوئیسی (۱۵۴۱–۱۴۹۳) با سفر به اروپا و جمع‌آوری تجربیات گوناگون، پایه و اساس محکمی در طب به وجود آورد.
گنجینهٔ گیاهان یکی از مهمترین آثار این دانشمند است که برای طب گیاهی اولویت خاصی قائل بود و به اثرات درمانی آب‌های معدنی و گیاهان محلی توجه زیادی داشت.
وی اولین کسی بود که علم شیمی را در روش‌های درمانی شرکت داد و در تاریخ علم طب به عنوان اصلاح‌کننده طب و به بیان دیگر بنیانگذار شیمی درمانی و پزشکی مطلع در باب گیاهان دارویی شناخته شده‌است.
شیمی و فارماکولوژی به موازات یکدیگر تکامل یافته‌اند.
بالاخره به لطف کتاب الکساندر چیرش (۱۸۵۶–۱۹۳۹) به نام «رسالهٔ فارماکولوژی» بود که مطالعهٔ گیاهان دارویی و داروهای طبیعی در میان علومِ شناخته شدهٔ دیگر جای گرفت.
گیاهان دارویی
مواد شیمیایی گیاهی اثر درمانی آنها را بر حسب عملشان، در بدن انسان مشخص میکند.
بنابراین گیاهان دارویی بر حسب شعاع عملشان در گروههای معینی طبقه‌بندی می‌شوند.
همیشه یک گیاه دارویی اثری مشخص ندارد و طیف اثرات آن ممکن است زیاد یا کم شود.
به این معنی که یک گیاه ممکن است در درمان چندین بیماری مؤثر باشد.
برعکس برای تقویت اثر درمانی آنها اغلب مخلوطی از چند گیاه تهیه میشود تا تأثیرشان چند برابر شود.
داروهای گیاهی هستند که روی کار معده، خصوصاً در هنگام بیاشتهایی تأثیر می‌گذارند.
انواع مختلفی از آن را قبل از غذا مصرف میکنند از قبیل:گیاهان تلخ خالص، قنطوریون صغیر، گل سپاس (جنتیانا-کوشاد)، شبدر آبی، گیاهان تلخ معطر (مواد تلخی که همراه مواد معطر باشند) نظیر:درمنه، سنبل ختایی
گیاهان تلخ قابض:این گیاهان در عین حال کمی قابض بوده برای زکام‌ها و گاستریت‌های سبک (پوست کندورانگو) به کار می‌روند.
گیاهان تلخ لعابدار: گیاه پای خر، شاهدانه، گیاهان قابض (داروهای منقبض‌کنندهاین مواد روی بشره یا مخاط با تشکیل رسوبات سخت همراه با بافت پروتئینی تأثیر می‌گذارند.
آنها آب موجود در بافتها را می‌گیرند و با کم و بیش خشک کردن آنها اثر ضد تورمی نیز دارند. این مواد اغلب از ترکیبات تانن هستند.
این گروه شامل مورد، گل غافث، هوفاریقون، مریم گلی، انجبار، گوش خر، گل مینا (امراض جلدی، اگزمای متورم و عفونی)، تره تیزک، سنفتیون، پوست درخت بلوط و بید، ریشهٔ بابا آدم، درخت گردو، توت روباه، هفت بند، آویشن، دم شیر و زوفا میشود.
گیاهان دارویی کاهش دهنده چربی و کلسترول
از زعفران در کتاب‌های داروسازی نام برده شده‌است.
نتیجهٔ آزمایش‌ها نشان می‌دهد که زعفران باعث کاهش چربی و کلسترول خون و افزایش نفوذ اکسیژن در پلاسما میشود.
این مواد را برای درمان زخم‌ها و کوفتگی‌ها به کار میبرند. آنها ورم را کاهش می‌دهند و بازسازی بافت‌های آسیب دیده را (با تأثیر بر غشای مخاطی و سطح گرانولی) تسریع میکنند.
بنابراین بابونه و اکلیل کوهی جراحت‌ها را التیام می‌بخشند، خزه اثر ضد تورم روی مجاری ادرار دارد و گل نرگس ضمن التیام زخم‌ها، بیماری پوستی را درمان میکند.
رزمارینوس در مصارف خارجی ضد روماتیسم و توت فرنگی برای جوش صورت مفید است.
در این‌جا منظور موادی هستند که اثر خوبی روی دفع گازهای معده و انقباضات دردناک و حتی تشنج عضلات شکم دارند.
این مواد حساس فشار درد را کاهش داده باعث توقف رشد باکتری‌هایی می‌شوند که تخمیر ایجاد میکند.
این گروه شامل داروهایی است که مواد اسپاسمولیتک رافع تشنج و انقباضات) دارند.
گیاهانی از این قبیل عبارتند از: بابونه، انیسون، رازیانه، سرو کوهی، نعناع، مریم گلی، اکلیل کوهی، زیره و زوفا.
میوهٔ شیرین رازیانه در بسیاری از جوشانده‌ها که به صورت مخلوط تهیه می‌شوند به کار می‌رود.
از آن ضمن خوشبو و مطبوع کردن طعم جوشانده‌ها به عنوان ضد نفخ بسیار مؤثر استفاده میکنند.
گیاهانی که عمل تعرق را آسان‌تر می‌نمایند عبارتند از:گل ماهور، آقطی سیاه، بابونه، زیزفون، شاه تره، برگ انگور فرنگی، ریش بز، تره تیزک، ریشه بابا آدم، بید گیاه.
گیاهانی که از تعرق زیاد جلوگیری میکنند عبارتند از:مریم گلی، سنبل الطیب، شابیزک (بلادون) و برای مصرف خارجی، برگ گردو و پوست درخت بلوط.
گل ماهور گل‌های زردی دارد که پس از خشک کردن در ترکیب جوشانده‌هایی که به عنوان ضد سرفه تجویز می‌شوند از آن استفاده می‌گردد، زیرا دارای مقدار زیادی لیزاب یا لعاب است.
گیاهان دارویی
این گیاهان ترشح ادرار را زیاد میکنند و برای ناراحتی‌های مجاری مورد استفاده قرار می‌گیرند.
آنها ضمن این که مدر هستند کمی هم حالت ضدعفونی دارند. از آنها میتوان در مواردی از قبیل ناراحتی‌های کلیوی سبک، سنگ کوچک یا شن ادراری استفاده کرد.
در صورتی که ناراحتی کلیوی مهم، ناراحتی‌های قلبی، ورم قلبی، یا سیروز کبدی وجود داشته باشد این داروها مناسب نیستند و باید به پزشک مراجعه شود.
گیاهان دارویی از قبیل:گل آقطی سیاه، انگور روباه، سرو کوهی، مورد، پرسیاوش، هوفاریقون، لوبیای شیطان (اونونیس)، ریشهٔ جعفری.
گیاهان دارویی ایجاد خلط را تسهیل می‌نمایند. آنها محتوی لعلب‌های گیاهی هستند که با جذب رطوبت باد کرده قسمت دیگر را مرطوب میکند و این به دلیل خاصیت جذب آب این مواد است.
آنها همچنین ورم منطقه‌ای را که قسمت ورودی نای را احاطه نموده‌است با تسکین سرفه، کاهش می‌دهند.
گل زیزفون خشک شده داروی بسیار خوبی برای سرماخوردگی است.
جوشانده آن را ترجیحاً با عسل شیرین میکنند و می‌نوشند و داروی خوبی برای عرق کردن است.
در اکثر موارد گل زیزفون معطر را که برگ آن قلبی شکل است، مصرف میکنند.
برخی از این گیاهان علاوه بر لعاب محتوی اسانس‌های روغنی و ساپونین هستند.
از میان این گیاهان میتوان از پنیرک، گل ماهور، ختمی و بارهنگ نام برد.
این مواد ترشح غدد مجرای تنفسی و برونش‌ها را زیاد میکنند و به مقدار زیاد قی آورند و به مقدار کم فقط باعث ایجاد حالت تهوع می‌شوند.
حالتی که از نظر پزشکی در برخی مواقع مفید است. آلکالوئیدی به نام امتین و ساپونین‌ها به این گروه تعلق دارند.
طبق نسخهٔ پزشکی جوشانده ریشهٔ ایپکاکوانا را میتوان تهیه نمود و بدون نسخه میتوان از علف فتق، خارخر، شیرین بیان، ریشهٔ گل پامچال و گل ماهور استفاده کرد.
این گیاهان محتوی مواد فراری هستند که از طریق دستگاه تنفسی دفع می‌شوند، مخاط را تحریک میکنند و عمل خلط‌آوری و دفع آن را آسان‌تر میکنند.
ضمناً این مواد باعث شل شدن عضلات مجرای تنفسی که در حالت انقباض باشند نیز می‌شوند ضمن این که کمی نیز قدرت ضدعفونی‌کننده دارند.
این گروه شامل گیاهان دارویی میشود که اسانس‌های روغنی داشته باشند.
گیاهان دارویی که در این زمینه برای تهیه جوشانده به کار می‌روند عبارتند از: رازیانه، برگ نعناع و پونه
از دیگر گیاهانی که در این زمینه مورد استفاده قرار می‌گیرند میتوان ختمی، گیاه پای خر (گل و برگ‌های آن) و دانهٔ کتان محتوی لعاب را نام برد.
اینها در واقع گیاهان داروییخلط‌آور آرام‌کنندهٔ سرفه هستند. در اکثر موارد از آنها به صورت مخلوط (جوشانده برای سینه درد) استفاده میکنند.
از میان گیاهان دارویی ساده نیز میتوان از ختمی، پنیرک، گیاه پای خر، بارهنگ، به دانه و شیرین بیان نام برد.
از گیاهان دارویی میتوان به گل گاو زبان اشاره کرد که برای آرام کردن اعصاب بسیار مفید است و قوت آن تا هفت سال باقی می‌ماند.
گل‌های گیاه پای خر در اوایل بهار شکفته می‌شوند و برگ‌های آن برای تهیهٔ جوشانده همراه با دیگر گیاهان ضد سرفه به کار می‌رود.
گیاهان دارویی
این مواد کار تولید صفرا در سلولهای کبدی و همچنین کار دفع آن از طریق مجراهای صفراوی را تسهیل میکنند.
در درمان ورم کیسه و مجراهای صفراوی و حتی علیه سنگ ریزه‌های کوچک کیسه صفرا در کنار داروی مؤثر پر قدرت از گیاهان دارویی نیز استفاده میشود.
محتوی اسانس‌های طبیعی ضد تشنج مجراهای صفراوی و ضد عفونی‌کننده‌های سبک و ضد تورم هم هستند.
از میان گیاهان دارویی میتوان از:برگ بولدو، زنجبیل شامی، گندنای کوهی و ریوند نام برد.
و از میان گیاهان غیر طبی از: مامیران، گل قاصد، پوست درختچهٔ زرشک، آویشن معمولی و بومادران نام می‌بریم.
مسهل‌ها کار تخلیه روده را تسریع می‌نمایند.برگ سنا به شکل دمنوش، دانه و برگ‌های سنای اسکندریه، ریشهٔ شیرین بیان، ریشه ریوند از این دسته هستند.
گیاهان دارویی نظیر بومادران، فاشرای سفید و کتان از گروه غیر طبی این دسته هستند.
این گروه شامل گلوکوزیدهای گیاهی است که اثر تقریبی روی کار قلب دارند. این مواد آهنگ کار قلب را تسریع میکنند.
دفع آب به عنوان اثر جنبی مصرف این مواد شناخته شده‌است. در این گروه میتوان از گل انگشتانه، آدونیس، گراتیول و خربق سیاه (هلبور سیاه) نام برد.
گیاهانی که محتوی آنها برای مبتلایان به تشنجات ریوی همراه با آسم مفید است، عبارتند از:شابیزک (بلادون)، تاتوره.
برگ‌ها و مواد محرکهٔ گل انگشتانه ارغوانی از مهمترین و بهترین مواد برای تقویت قلب شناخته شده‌است.
تنها پزشک پس از این که بیمار را به‌طور دقیق معاینه نمود میتواند آن را تجویز و مقدار مصرف آن را مشخص کند.
این مواد آرام‌کننده در موارد عصبی بودن، ضعف اعصاب و تغییرات رفتاری در سیستم اعصاب مرکزی (بیماری ضعف اعصاب) مصرف میشود.
در مقایسه با داروهای شیمیایی، این مواد اثر بسیار آرام‌تر و ملایم تری از خود نشان می‌دهند.
از گیاهان دارویی آرامبخش میتوان از سنبل الطیب، گل ساعتی، رازک و خلنگ نام برد.
این گروه تأثیر مثبتی روی قسمت‌های آسیب دیده سیستم گردش خون خصوصاً در زمان پیری یا در صورت داشتن تغذیه ناصحیح می گذارند.
مصرف بیش از حد چربی، نداشتن فعالیت کافی و شرایط بحرانی از خود بر جای می‌گذارد.
کلسترول که روی دیواره وریدها رسوب نموده آنها را آهکی و سخت میکند، اثر نامناسبی روی قسمت‌های آسیب دیده دارد که ایجادکنندهٔ ترومبوز و فشار خون بالا نیز میتواند باشد.
در این حالت گیاهان دارویی که سرشار از روتین و ویتامین ث هستند میتوانند سودمند باشند.
در این گروه نیز از سیر، سرخ ولیک (گل و برگ‌هایشان)، عرق گل سرخ، تلخ بیان ژاپنی (سوفورا) و دارواش میتوان نام برد.
سرخ ولیک اغلب به عنوان داروی ضد فشار خون مصرف میشود.
گل و حتی شاخه‌های برگدار، یا خود برگ‌ها را به تنهایی یا همراه میوهٔ این گیاه جمع‌آوری میکنند.
این گیاهان دارویی روی فشار خون بالا (ناراحتی‌های سیستم تنظیم‌کننده) تأثیر می‌گذارند. درمان این بیماری شامل رژیم غذایی و داروهای مناسب آن است.
در مرحلهٔ آغاز بیماری فشار خون میتوان از مسکن و پایین آورنده‌های فشار خون نظیر سنبل الطیب، یولاف، سیر، اکلیل الملک، سرخ ولیک و رازک استفاده کرد.
عبارتند از گیاهان دارویی که برای بهتر کردن مزه و عطر داروها به کار برده می‌شوند و دارای اثر ضدعفونی‌کننده نیز هستند؛ نظیر مریم گلی، بابونه رومی، اسطوخودوس و اکلیل کوهی (مصرف داخلی یا خارجی).
گیاهان دارویی که علیه انگل‌های روده به کار می‌روند عبارتند از:سرخس نر، غازیاغی، هویج، پیاز، شاه تره، انار، زبان در قفا، کدو.
از این گیاهان دارویی به عنوان کمک درمانی در درمان دیابت (که به معنی تولید کم انسولین در لوزالمعده است) استفاده می‌گردد.
انسولین‌های گیاهی (گلوکوکنین‌ها) که مؤثرترین صورت آنها به شکل عصاره‌های اسیدی است.
در گیاهان دارویی نظیر:حلبوب، لوبیا، مورد صحرایی قرمز و گیاه بابا آدم وجود دارند. گیاهان تلخ مانند قنطوریون صغیر، گل سپاس (جنتیانا) و درمنه نیز مفید هستند.
این گیاهان دارویی التهاب ماهیچه‌های صاف در باسن کوچک (رحم، مجاری ادراری) و دردهای عادت ماهانه را کاهش می‌دهند.
برخی از این مواد روی رحم خصوصاً در زمان بارداری (خونریزی رحم پس از زایمان یا سقط جنین یا تورم) به عنوان درمان عمومی تحریک‌کننده تحت نظر دقیق پزشک اثرات سودمندی دارند.
این مواد عبارتند از آلکالوئیدهای زنگ، کیسه کشیش، سیاه دانه، فلفل آبی، پتانسیل، سداب، هوفاریقون.
مضاف بر آن مواد شیرآور که ترشح شیر را تحریک میکنند نیز در گیاهان دارویی نظیر حلبوب (نوعی گل شبیه گل مینا)، رازیانه، انیسون سبز، و شنبلیله یافت می‌شوند.
گیاهان دارویی که باعث تسکین حرکات دودی شدید و زیاد از حد معده می‌شوند در این گروه قرار دارند.
گیاهان دارویی سرشار از تانن (به خاطر اسید تانیک موجود در آنها) و زغال گیاهی، پوست بلوط و همچنین ترکیبات محتوی لعاب نظیر دانه‌های یولاف، جوشاندهٔ جو و آب برنج مؤثرند.
برای کودکان از هویج، سیب رنده شده (پکتین) پس از قهوه‌ای شدن آن، انجبار، بلوط، گل محمدی، مریم گلی، مورد و توت فرنگی استفاده میکنند.
این گیاهان محتوی مواد ضد توموری (غده) هستند. گیاهانی نظیر دارواش و خصوصاً نیلوفر آبی مناطق حاره و آلکالوئیدهای پروانش دارای این مواد هستند.
